Grafsteen/Grabstein - Sexgeschichten

Grafsteen/Grabstein

... achterste hoek van de tuin, onder bomen en struiken.

Gloria da Silva

11.6. 1861 - 23. 8. 1902 In eeuwige liefde

Artur

Net 43 was die geworden. Dat was ik ook bijna, hoewel ik mij met een goed geweten al sinds negen jaar als 31 uitgaf. Daarvoor was ik twee jaar 28 geweest en daarvoor tien 24. Silvia Gloriosa was mijn artiestennaam en koude rillingen liepen over mijn rug, sinds ik op mijn ontdekkingstocht dit ding gevonden had. Ook nu, terwijl ik in mijn gezellige, warme woonkamer zat. Daar wist ik maar één oplossing voor. De dankbaren.

"Hoi-oi mijn grote lieveling", fleemde ik in de telefoon.

"Hallo Silvia", zei dankbare nummer 8, Rinus Grijpstra die politiecommisaris was, een beetje opgefokt, dacht ik. Waarom? Zo vaak verlangde ik niks van hem, af en toe een parkeerbonnetje te laten verdwijnen was toch geen probleem voor hem?

"Hoi kanjer, heb je stress?", flikflooide ik, "je klinkt een beetje opgefokt mijn grote lieveling, zijn een paar boeven je te slim af geweest?"

"Silvia, nee. Geen parkeer- snelheid- of roodlichtboetes meer. Dat was afgesproken. Dat gaat niet meer. Je weet dat die dingen niet meer op een blokje uitgeschreven worden en uit de computer kan ik niks verdwijnen laten dat weet je."

"Nou nou, mijn grote goedbedeelde, zal ik je eens zeggen wat ik doen kan zodat jij je ontspannen kunt? Je gaat gemakkelijk op je stoel zitten, ik kniel voor je neer en maak heeeel langzaam je gulp open. Dan schuif ik jouw boxer naar beneden en bevrijd jouw ...

... reusachtige paal, aai met mijn vingertippen over de eikel ..."

"Silvia, hou op! Deze nonsens is voorbij. Vergeet niet, Silvia, ik ken jouw identiteit. Reen van de Mager ..."

"Nou zeg, mijn flinkerd", zei ik haastig, "toch niet over de telefoon! Ik will toch ook helemaal niks van jou, ik heb wat voor jou. Een lij-ijk", flijmde ik weer. Had hij toch bijna mijn naam verklapt!

"Mevrouw van de Magerhorst (ik kromp in elkaar toen ik hem mijn naam zo officieel uitspreken hoorde) wilt u alweer een lijk melden? Hebt u een dode gevonden? Of een ongeluk veroorzaakt?"

Wat denkt hij eigenlijk van mij? Dat ik door het land wandel en lijken voor hem zoek? Alleen omdat ik een keer in een donkere steeg over een lijk struilkelde? Nou ja, hij bleek naderhand gewoon goed laveloos te zijn, maar Rinus is toch de moordkommissie? Was toch logisch, dat ik hem toen opbelde?

"Ach nee mijn onvermoeibare snelstoter", slijmde ik, "je weet toch dat ik dat kleine huisje gekocht heb om daar een pensionnetje te beginnen? Ja, dat weet je toch mijn grote hengst? Nou, daar in de tuin ..." Al weer onderbrak hij me. Wat heeft hij eigenlijk voor een opvoeding gehad? Een dame moet je toch altijd laten uitspreken? Of niet soms?

"Wat is daar in de tuin? Een lijk? Of een bezopen landloper?"

"Een grafsteen", jammerde ik, "met mijn naam erop!"

"Blijf waar je bent, ik kom."

Ik kleedde me snel om, niet echt in werkkleren, maar wel iets beters dan de slobberbroek die ik aanhad, een goed passende ...